Witajcie na moim blogu o nazwie "Szept Ciszy".

Chyba pierwszy raz mogę tak powiedzieć. Mam na imię Kacper i jestem atypowym nastolatkiem.

 „ A” bo autystycznym i „Typowym”, bo takim jak każdy inny. Mam 15 lat i chodzę do szkoły podstawowej, a w zasadzie prawie ją kończę. Piszę tego bloga, bo chciałbym wam opowiedzieć trochę o moim świecie. A mogę to zrobić tylko pisząc, bo niestety nie mówię. Moja cisza sprawia, że widzę i czuję trochę więcej…zapraszam was do mojego świata, który chociaż jest trochę „inny”, wcale nie jest gorszy…. 

Dlaczego wybrałem nazwę "Szept Ciszy"? Dlatego, że często w życiu osoby z autyzmem cisza jest bardziej wymowna niż słowa. Słowa mogą czasem wprowadzać zamęt, myląc i utrudniając zrozumienie, ale cisza jest jak pusta kartka papieru, która czeka na wypełnienie.

Na moim blogu będę pisał o sobie...o tym jak wygląda mój świat. Będę starał się poruszać tematy, które są ważne dla osób z autyzmem, takie jak emocje, przyjaźń i relacje z innymi ludźmi.

Chcę, abyście czuli się na moim blogu komfortowo i bezpiecznie, dlatego zachęcam do dzielenia się swoimi doświadczeniami, pytaniami i wątpliwościami. Razem możemy stworzyć społeczność, która będzie wzajemnie się wspierać i pomagać.

Na zakończenie chcę powiedzieć, że autyzm to tylko część Naszej tożsamości, która czyni Nas wyjątkowymi i wspaniałymi ludźmi. Niech to, co będę pisał na blogu, pozwoli Wam lepiej zrozumieć nasze potrzeby, cele i marzenia.

Zapraszam Was serdecznie do mojego bloga "Szept Ciszy" i życzę miłego czytania!

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

 Dzisiaj trochę inaczej... Kilka moich prac, które udało mi się kiedyś napisać. Na początek opowiadanie : 1. OPOWIADANIE O ODWIEDZINACH NA PLANECIE MAŁEGO KSIĘCIA, PODCZAS KTÓRYCH PRZEKONAŁEM SIĘ, CZY CHŁOPIEC WYKORZYSTAŁ WIEDZĘ ZDOBYTĄ OD LISA.            MIAŁEM PEWIEN PLAN. CHCIAŁEM ODWIEDZIĆ MOJEGO MAŁEGO PRZYJACIELA NA JEGO PLANECIE I ZOBACZYĆ CO U NIEGO SŁYCHAĆ. MINĘŁO SPORO CZASU, ODKĄD WIDZIELIŚMY SIĘ PO RAZ OSTATNI.          BARDZO CHCIAŁEM ZOBACZYĆ,CZY BARANEK   ZJADŁ JEGO RÓŻĘ,   CZY TEŻ NIE. WYSTARTOWAŁEM Z ZIEMI O PORANKU I NASTĘPNEGO DNIA UDAŁO MI SIĘ DOTRZEĆ NA MIEJSCE. ZOBACZYŁEM WTEDY MAŁEGO KSIĘCIA JAK KLĘCZY OBOK CZEGOŚ I BARDZO   SIĘ UŚMIECHA. BYŁO TO TAK PIĘKNE, ZE NIE CHCIAŁEM BURZYĆ TEJ CHWILI. POCZUŁEM JAK WZBIERA WE MNIE RADOŚĆ, ZE MAŁY PRZYJACIEL W KOŃCU JEST SZCZĘŚLIWY. PODSZEDŁEM JEDNAK, A ON NA MÓJ WIDOK ROZPROMIENIŁ SIĘ JESZCZE BARDZIEJ. ZAPYTAŁ...
Czytaj więcej
„Wy”   pośrodku mojej samotności. Często się zastanawiałem czy już do końca życia będę samotny. Bo chociaż jestem inny, to czuję i myślę jak każdy z was. Tak samo jak wy pragnę mieć kogoś blisko, takiego przyjaciela, który będzie na dobre i złe, zawsze bez względu na wszystko. Przez kilkanaście lat czułem w sobie żal i tęsknotę, by móc z kimś porozmawiać, opowiedzieć o sobie, o moim życiu. Żyłem totalnie nie widoczny, przezroczysty. Widziano mnie tylko wtedy gdy byłem niegrzeczny. Dawałem więc popalić ile było mocy. Tylko wtedy, ktoś coś do mnie mówił, ktoś zwracał uwagę. Ja osiągałem po części cel, ale to nie były normalne relacje- innych nie było wcale.  Mały chłopiec, sam na świecie trudnym i niezrozumiałym. Trochę jak Mały Książe. Dlatego go tak lubię. Mam czasami wrażenie, że ja też żyję na planecie ze swoją różą, jedyną, wyjątkową przyjaciółką. Dla mnie taką różą jest moja siostra Dominika, która pokochała mnie mimo wszystko i poświęciła dla mnie część swojego życia. ...
Czytaj więcej
Wasz świat też jest mój. J ak odbieram świat dookoła. Urodziłem się jak każde dziecko. Jestem częścią mojej rodziny, miejscowości i szkoły. Mam takie same potrzeby jak moi rówieśnicy, może nawet bardziej potrzebuję przyjaźni niż inni, bo nigdy jej nie doświadczyłem. Chciałbym kochać i być kochany. Przecież to nie tak wiele, a mimo to dla mnie bardzo trudne, bo jestem inny. Ludzie się mnie boją, nie wiedzą jak się zachować w moim towarzystwie. Patrzą w inną stronę jakbym był bazyliszkiem, który wzrokiem zamieni ich w kamień. Ja to wszystko czuję i widzę. Nawet bardziej niż komuś się wydaje. I wcale nie jest mi do śmiechu. Tak naprawdę to mało osób mnie zna. Czasami wolę udawać głupiego, bo łatwiej mi zrozumieć ludzi. Mniej wtedy boli wiedząc, że ktoś miał   prawo pomyśleć że jestem inny, gorszy. Pani Dominika pokazała mi kiedyś filmik animowany „Anatol i jego rondelek”. To właśnie byłem ja i mój autyzm- ten rondelek. Wszystkim przeszkadza, ale mi najbardziej. Nie jest łatwo ...
Czytaj więcej